Maleno ostrvo kao tvrđava leži odmah pored obale Nagasakija. Ostrvo je okruženo morskim zidom, pokriveno veliki brojem zgradama, i potpuno napušteno – grad duhova koji je potpuno nenaseljen više od četrdeset godina.
Početkom 1900-ih, Gunkanjima je razvila korporacija „Micubiši“, koja je verovala – ispravno – da ostrvo nalazi na bogatim podmorskim rezervama uglja.
Skoro sledećih sto godina rudnik je rastao sve dublje i duži, protežući se ispod morskog dna da bi se kopao ugalj koji je pokrenuo japansku industriju. Do 1941. godine, ostrvo, manje od jednog kvadratnog kilometra, proizvodilo je 400.000 tona uglja godišnje. Mnogi od onih koji su ropski radili u podvodnom rudniku bili su prinudni radnici iz Koreje. Još izuzetniji od rudnika bio je grad koji je rastao oko njega.
Za smeštaj rudara, na sitnoj steni izgrađeni su desetospratni kompleksi – visokospratni lavirint povezan zajedno dvorištima, hodnicima i stepeništima. Tu su bile škole, restorani i igraonice, sve okruženo zaštitnim morskim zidom. Ostrvo je postalo poznato kao „Midori naši Šima“, ostrvo bez zelenog.
Neverovatno, do sredine 50-ih godina, u njemu je bilo smešteno skoro šest hiljada ljudi, što ga je činilo najgušće naseljenim mestom na svetu… I onda je nestalo uglja. „Micubiši“ je zatvorio rudnik, svi su otišli, a ovaj ostrvski grad je napušten, ostavljen da se vrati prirodi.
Stanovi su počeli da se ruše, a po prvi put, u jalovim dvorištima, počele su da rastu zelene biljke. Razbijeno staklo i stare novine su prekrile ulice. Morski povetarac je zviždao kroz prozore a grad je postao grad duhova usred mora.
Fotografije:
Flickr: https://www.flickr.com/photos/kntrty/3720075234/
